Dünyamız bir
Daha Nüklear Felaket Yaşamaz – Hiroşima 10 Mart 2009

Bugün Hiroşima  1945 – 2008 yazıma kısa bir  ek yapmak ve çektiğim fotografları eklemek istiyorum. 7-15 Mart 2009 tarihleri arasında Japonya’ya bir iş yolculuğu düzenlemiştik. Bu yolculuğu Lemi Güngördü arkadaşım ile birlikte gerçekleştirdik ve sağ salim döndük.

10 Mart günü Tokyo’dan Hiroşima’ya en hızlı ve en lüks trenleri ile yolculuk yaptık ve öğle saatlerinde Hiroşima’ya vardık. Hiroşima’ya Atom Bombasının atıldığı sıfır noktasına yakın bir otelde kaldık ve kısa bir yürüyüşle Hiroşima Hatıra Parkına vardık.  Hatıra Parkı’nın hemen girişinde zamanın Devlet binalarından birisi kısmen ayakta kalmış bu bina aynı durumda muhafaza ediliyor. Binan kendisi ve çevresi başlı başına bir Anıt olmuş. Hatıra Parkına giden herkes binanın önüne geliyor ve büyük bir saygı içinde ölenlerin anısına saygı duruşunda bulunuyor.  Parkın içinde çeşitli önemli alanlar, heykeller mevcut, ölenlerin küllerinden oluşan Anıt  tümsek ise insanın kanını donduruyor. Parkta ilerlerken Hiroşima Anıtının önünegeliniyor. Anıtın önünde saygı duruşunda bulunuyor. Biz Anıta yaklaşırken ilk öncesi ana okuluna giden öğrencilerden oluşan bir grup öğretmen ve rehberlerinin eşliğinde anıta geldiler, saygu duruşu yaptılar, rehber öğretmen japonca çocuklara bilgi verdi bizde çocukların resimlerini çektik. Harkın nehirden en uzak noktasında Atom Bombası Ölen ve Yaralananların Anısına yaptırılan Atom Bombası Müzesine varıyorsunuz. Müzeyi olabildiğince görsel ve işitsel yapmışlar. Atom Bombasının tahribatına uyğrayan buldukları her şeyi teşhir etmişler. Gözlük çerçevelerinden, giyim kuşama, ev eşyalanına, bina duvarlarına,binaların içindeki demir yapılara, tuğla bina duvarlarına kadar her şeyi teşhir etmişler. Atom Bombasının Havadan nasıl ve nereye hangi yükseklikte patlatıldığına kadar her bilgi mevcut.  Aşağıda çektiğimiz bir seri fotografı incelemenizi ve bir daha hiçbir yere Nükleer Bomba atılmamasına dua etmenizi diliyorum.

Umarım Dünyamız bir daha böyle bir felaketi yaşamaz.

Saygılarımla,
Yalçın İpbüken